دست های عدالت

علی خیری

نفس بادصبا مشک فشان شد و با طلوع صاحب آخرین تکه تاریخ، عالم پیر و فرسوده، جان و جوانی از سر گرفت.

چه شبی بود، شب آمدنت؛ شبی که ماه و ستارگان تا سحر، لحظه ای دیده بر هم نگذاشتند. تورا نه فقط پدر، که هستی از ازل چشم به راه بود. تو، ذخیره ی خدا برای رهایی بشری. اگر رسول رحمت ـ جان عالمی به فداش ـ بیست و سه سال در سخت ترین طوفان ها بسان کوه ایستاد و ماند و اسلام را در کوران حوادث سخت از دره های هولناک به سلامت پیش برد و در بستر تاریخ چون اقیانوسی مواج جاری کرد، تنها به امید آمدن تو بود. اگر فاطمه بین در و دیوار نام تو را بر زبان جاری کرد، می دانست که تنها امید آینده تویی. اگر زخم های علی در احد، مولا را از پای در نیاورد، اگر بیست و پنج سال اندوه را، خار در چشم و استخوان در گلو، تاب آورد فقط از شوق ظهور تو بود. اگر در سال 61 هجری آسمان بر زمین آوار نشدو خداوند بر زمینیان خشم نگرفت تنها به خاطر گل وجود تو بود.

سرانجام همه ی چشم انتظاری ها به سر رسید و نیمه ی شعبان طلوع کرد. روزی که حق بر بساط باطل قدم گذاشت، تا همه بدانند که در ستیز حق و باطل، حق ماندنی است. آن روز خورشید از خانه ی امام حسن عسگری تابیدن گرفت تا دنیا ایمان بیاورد که شب، توان ایستادگی در برابر روز را نخواهد داشت.

و اکنون عدالت، سال هاست که در آتش عدالت گستری قاطع می سوزد و غریبانه در انزوای محض، خاکستر می شود.

بر گرد تا جمعه های بی تو، رنگ بیهودگی به خود نگیرد. بر گرد تا از انزوای تکرار به در آییم.

بر گرد تا کعبه از تب و تابی هزاران ساله به در آید و در مستی طواف تو سر از پا نشناسد.

کجایی ای سایه سار دوستان و در هم شکننده ی دشمنان؟

کجایی ای صاحب ذوالفقار؟ کجایی ای روشنی بخش چشم های رسول صلی الله علیه و آله وسلم؟

مولا! بر گرد و تاریخ را از این همه انتظار و دربه دری برهان. بر گرد و مرهمی بر زخم های کهنه ی بشریت بگذار. دیگر همه می دانیم، عدالت تنها با دست های حیدری توست که در گستره ی هستی کمر راست خواهد کرد. بر گرد و این وعده ی دیرین را به سرانجامی خوش رهنمون باش. کاش ایمان بیاوریم که: بَقِیةُ اللّهِ خَیرٌ لَکمْ اِنْ کنْتُمْ مُؤمِنینَ.