منشور روحانیت2

حفظ سنت‌های اصیل و استقلال حوزه
 
حفظ سنت‌های اصیل حوزه‌های علمیه به عنوان پرورش دهنده شاگردان مکتب امامان معصوم همواره از دغدغه‌های مهم علمای برجسته بوده و هست. حوزه‌های علمیه در طول قرن‌های گذشته از نظر سخت افزاری و نرم افزاری به صورت مردمی اداره شده و عالمان دینی مستقل بودن را افتخاری برای خود می‌دانستند.
 
امام خمینی (ره) نیز در مورد اداره حوزه‌های علمیه قائل به روش سلف صالح یعنی استقلال مدیریتی بودند و در جایی نوشتند: «یکی از امور مهمی که مورد توجه بزرگان و علمای حوزه علمیه قم بوده است... ایجاد نظم و انظباط در حوزه‌هاست... که به عهده همه خصوصاٌ فضلا و علما و مدرسین می‌باشد و با همکاری جدی همگان و با تأیید مراجع معظم می‌تواند جامه عمل پوشد.»
 
اندیشه‌های آن بزرگوار در مورد شیوه‌های تحصیلی طلاب و مواد تحصیلی هم برای حوزه‌های علمیه راهگشا بوده و هست، تا جایی که در وصیتنامه سیاسی الهی خودشان فرمودند: «لازم است علما و مدرسین محترم نگذارند در درس‌هایی که مربوط به فقاهت است و حوزه‌های فقهی و اصولی، از طریق مشایخ معظم که تنها راه برای حفظ فقه اسلامی است منحرف شوند، و کوشش نمایند که هر روز بر دقت‌ها و بحث و نظرها و ابتکار و تحقیق‌ها افزوده شوند و فقه سنتی که ارث سلف صالح است و انحراف از آن سست شدن ارکار تحقیق و تدقیق است، محفوظ بماند و تحقیقات بر تحقیقات اضافه گردد و البته در رشته‌های دیگر علوم به مناسبت احتیاجات کشور و اسلام برنامه‌هایی تهیه خواهد شد و رجالی در آن رشته تربیت باید شود.»
 
ایشان در جای دیگری نوشتند: «در مورد دروس تحصیل و تحقیق حوزه‌ها، اینجانب معتقد به فقه سنتی و اجتهاد جواهری هستم و تخلف از آن را جایز نمی‌دانم. اجتهاد به همان سبک صحیح است ولی بدان معنا نیست که فقه اسلام پویا نیست، زمان و مکان دو عنصر تعیین‌کننده در اجتهادند.»