بی اعتمادی

آمریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند

گناه و آثار آن

آفات هیأت در کلام مقام معظم رهبری

تلنگر1

تلنگر...

حضرت حجت (عج الله تعالی و فرجه الشریف)

دست های عدالت

علی خیری

نفس بادصبا مشک فشان شد و با طلوع صاحب آخرین تکه تاریخ، عالم پیر و فرسوده، جان و جوانی از سر گرفت.

چه شبی بود، شب آمدنت؛ شبی که ماه و ستارگان تا سحر، لحظه ای دیده بر هم نگذاشتند. تورا نه فقط پدر، که هستی از ازل چشم به راه بود. تو، ذخیره ی خدا برای رهایی بشری. اگر رسول رحمت ـ جان عالمی به فداش ـ بیست و سه سال در سخت ترین طوفان ها بسان کوه ایستاد و ماند و اسلام را در کوران حوادث سخت از دره های هولناک به سلامت پیش برد و در بستر تاریخ چون اقیانوسی مواج جاری کرد، تنها به امید آمدن تو بود. اگر فاطمه بین در و دیوار نام تو را بر زبان جاری کرد، می دانست که تنها امید آینده تویی. اگر زخم های علی در احد، مولا را از پای در نیاورد، اگر بیست و پنج سال اندوه را، خار در چشم و استخوان در گلو، تاب آورد فقط از شوق ظهور تو بود. اگر در سال 61 هجری آسمان بر زمین آوار نشدو خداوند بر زمینیان خشم نگرفت تنها به خاطر گل وجود تو بود.

سرانجام همه ی چشم انتظاری ها به سر رسید و نیمه ی شعبان طلوع کرد. روزی که حق بر بساط باطل قدم گذاشت، تا همه بدانند که در ستیز حق و باطل، حق ماندنی است. آن روز خورشید از خانه ی امام حسن عسگری تابیدن گرفت تا دنیا ایمان بیاورد که شب، توان ایستادگی در برابر روز را نخواهد داشت.

و اکنون عدالت، سال هاست که در آتش عدالت گستری قاطع می سوزد و غریبانه در انزوای محض، خاکستر می شود.

بر گرد تا جمعه های بی تو، رنگ بیهودگی به خود نگیرد. بر گرد تا از انزوای تکرار به در آییم.

بر گرد تا کعبه از تب و تابی هزاران ساله به در آید و در مستی طواف تو سر از پا نشناسد.

کجایی ای سایه سار دوستان و در هم شکننده ی دشمنان؟

کجایی ای صاحب ذوالفقار؟ کجایی ای روشنی بخش چشم های رسول صلی الله علیه و آله وسلم؟

مولا! بر گرد و تاریخ را از این همه انتظار و دربه دری برهان. بر گرد و مرهمی بر زخم های کهنه ی بشریت بگذار. دیگر همه می دانیم، عدالت تنها با دست های حیدری توست که در گستره ی هستی کمر راست خواهد کرد. بر گرد و این وعده ی دیرین را به سرانجامی خوش رهنمون باش. کاش ایمان بیاوریم که: بَقِیةُ اللّهِ خَیرٌ لَکمْ اِنْ کنْتُمْ مُؤمِنینَ.

میلاد امام زمان عجل الله تعالی و فرجه الشریف مبارک

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی

پیشش اگر از ما شکایت کرده باشی

حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند

یک شب نمازی را امامت کرده باشی

یا در لباس ناشناسی در شب قدر

از خود حدیثی را روایت کرده باشی

پس مردمک های نگاه ما عقیم ا ند

تو حاضری بی آنکه غیبت کرده باشی

اعمال شب نیمه شعبان

احمدی روشن

دشمن از دیدگاه رهبر

دشمن شناسی

فصل خلوت

مرد پشت پرده ترکیه

راه صحیح دین چیست؟

به عقیده آیت الله جوادی آملی، راه صحیح دین شناسی آن است که پژوهش‏گر از طریق عقل و با بحث‏ های کلی حکمت و کلام، جهان و انسان را بشناسد و نیاز جامعهٴ بشری را برای تربیت بررسی کند.

                                                                                   به گزارش فرهنگ نیوز، آیت الله جوادی آملی در خصوص راه صحیح دین شناسی معتقد است: راه صحیح دین‏ شناسی آن است که پژوهش‏گر از طریق عقل و با بحث‏های کلی حکمت و کلام، جهان و انسان را بشناسد و نیاز جامعهٴ بشری را برای تربیت، از راه ماورای طبیعت بررسی کند. همچنین تجرد روح و جاودانه بودن.

به عقیده وی مطالعهٴ دین از طریق جامعه‏ شناسی، آمارگیری، تاریخ و جغرافیا نمی‏ تواند حق یا باطل بودن دین معیّن را اثبات کند؛ زیرا راه صحیح دین‏ شناسی، برهان عقلی است و دین نیز یک حقیقت فطری و عقلانی محض است. مبادی دیگر مانند تاریخ، جغرافیا، اقتصاد، سیاست و... در قبول یا نکول جامعه، نسبت به دینِ شخصی اثر دارد، نه برای اثبات حقّ یا باطل بودن دین معیّن.

آیت الله جوادی آملی همچنین تاکید دارند که راه صحیح دین شناسی آن است که پژوهش‏گر از طریق عقل و با بحث‏های کلی حکمت و کلام، جهان و انسان را بشناسد و نیاز جامعهٴ بشری را برای تربیت، از راه ماورای طبیعت بررسی کند. همچنین تجرد روح و جاودانه بودن آن را بررسی کند و بداند که دین، عهده‏ دار تغذیهٴ جان ملکوتی انسان است و نیز انسان را از بیکران تا بیکران به فیض خدا مرتبط می‏ کند تا بداند که دنیای مطلوب در برابر آخرت محدود است و نیز بداند احکام دینی تأمین‏ کنندهٴ نیازهای دنیایی او محدود است و آن بخش‏هایی را که برای تأمین نیازهای نامحدود بشریت است و به جان ملکوتی انسان و آخرت او مرتبط است، از نظر دور ندارد.

به نظر این استاد حوزه اگر انسان از راه برهان عقلی محضْ دین را شناخت، می‏ تواند تشخیص دهد که کدام دین، حق یا باطل است و دیگر نمی‏ گوید که همهٴ ادیان حقّ است یا هریک از ادیان، «فی‏ الجمله» حق است یا حقِّ مطلق نزد همگان است یا حقِّ مطلق نزد هیچ‏کس نیست و هر کس گوشه‏ ای از حق را گفته است.

آفت ضعف در شناخت دین

«دین داری» در سایة «دین دانی» فراهم می شود. هدف از دین شناسی هم، عمل به دین خدا و رسیدن به سعادت است. از این رو اگر شناخت دینی ضعیف باشد، مرحلة عملی زندگی مسلمان هم دچار آفت و آسیب می شود و از رسیدن به هدف می ماند.

برخی از مردم، در دین خود «سطحی نگر» ند. نگاه سطحی و شناخت کم عمق از دین، زمینة انحراف و لغزش را فراهم می آورد. آن چه از ما خواسته اند، «بصیرت دینی» است. از سخنان امام علی(ع) است که:

«ایها الناس! لا خیر فی دینٍ لا تفقّه فیه...؛  ای مردم! در دینی که تفقّه در آن نباشد، خیری نیست.»

در سخنی دیگر فرموده است: کسی که بدون تفقّه و دین شناسی عمیق، به اعمال دینی می پردازد، همچون الاغ آسیاب (و خر خرّاس) است که همواره می چرخد، ولی پیشروی ندارد.

تقویت بنیان باورهای دینی و اعتقادات مذهبی، موجب می شود یک جوان مسلمان در برابر امواج فکری مختلف نلغزد و با یک سلسله شبهات و سؤالات، در دین خود متزلزل و دچار شک و تردید نشود.

دین شناسی، پشتوانه ای برای مسلمان ماندن و مکتبی زیستن است و بدون آن انسان در معرض وسوسه ها و شک ها و انحرافات قرار می گیرد.

امام صادق(ع) ضمن دعوت به دین شناسی و ژرف نگری در مسائل دینی (تفقهوا فی الدین...) کسانی را که دین شناس نیستند، با صفتِ اَعرابی (بادیه نشین و بی فرهنگ) یاد می کند.

در سخن زیبای دیگری، در بیان هویت مکتبی و استقلال فکری و ذوب نشدن در اندیشه های دیگران که نتیجة ژرف نگری در دین و داشتن بصیرت دینی است، خطاب به یکی از اصحاب خویش به نام «بشیر دهّان» می فرماید:

«لا خیر فی من لا یتفقّه من اصحابنا یا بشیر: انَّ الرجل منهم اذا لم یستغن بفقهه احتاج الیهم، فاذا احتاج الیهم ادخلوه فی باب ضلالتهم و هو لایعلم؛ ای بشیر! از اصحاب و پیروان ما، در کسی که دین شناس نیست، خیری نیست. یک شخص از پیروان ما اگر با دین شناسی خود به بی نیازی (و استقلال فکری و مکتبی) نرسد، به مخالفان ما نیاز پیدا می کند و چون به آنان نیازمند شود، اورا در گمراهی خودشان وارد می کنند، بی آن که او خودش متوجه شود.»

آیا غرب زدگانی که در فرهنگ بیگانه هضم می شوند، یا وادادگانی که دچار افکار التقاطی و فهم غلط و برداشت های انحرافی از دین می گردند، جز این است که به سبب ضعف بنیة فکری در شناختِ دین حق و درست، از «صراط مستقیم» خارج می گردند و به انحراف کشیده می شوند؟

بی مایگان، همیشه درد سر ساز بوده اند، چه برای خودشان و چه برای دیگران. اغلب دین سازان و پدید آورندگان فرقه های انحرافی و مسلک های بی اساس، کسانی بوده اند که بینش قوی و غنی به دین نداشتند؛ هم گمراه شدند، هم دیگران را به گمراهی کشیدند.

اهتمام به شناخت دین

به دلیل اهمیت دین و پیوند سعادت و شقاوت انسان با دین داری و بی دینی، پیشوایان اسلام سفارش اکید به شناخت دین کرده اند.

واژة «تفقّه» که در روایات، فراوان به کار رفته و معیاری برای معرفت و هدایت یافتگی مسلمان بیان شده، به معنای معرفت عمیق و شناختِ ژرف از دین است.

قرآن کریم، سفر و هجرت را برای فراگیری دین یک وظیفه می داند و اگر برای همه، امکان و فرصتِ سفر برای کسب شناخت عمیق دین و استفاده از محضر پیشوایان دین نیست، آن را وظیفة یک «گروه خاص» می شمارد که برای این منظور کوچ کنند و دین را بشناسند، آن گاه به زادگاه و نزد قوم و قبیلة خویش برگردند و آنان را «انذار»کنند. آیه ای که این فرمان در آن است به «آیة نَفْر» معروف است: « ما کان المؤمنون لینفروا کافّة فلولا نفرَ منْ کل فرقة منهم طائفة لیتفقّهوا فی الدین و لینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلهم یحذرونَ؛

بر مؤمنان نیست که (برای فراگیری دین) همه کوچ کنند. پس چرا از هر فرقه ای گروهی کوچ نمی کنند تا در دین به معرفت عمیق برسند(و دین شناس شوند) و چون نزد قوم خود برمی گردند، آنان را انذار کنند و بیم دهند، باشد که حذر کنند.»

در زمان پیامبر خدا(ص)، تفقّه در دین به این بود که افراد، از شهرها و آبادی های خود به مدینه بیایند و آیات قرآن را بشنوند و از زبان پیامبر، معارف دین و وظایف شرعی و حلال و حرام را بیاموزند، سپس برگردند و آن تعالیم و هشدارها و فرمان ها را به دیگران هم ابلاغ کنند. و چون این کار، دشوار بود و برای همه کس فراهم نمی شد، ضرورت داشت که گروهی به نمایندگی از بقیه دست به این کوچ و سفر آموزشی بزنند تا دین شناس گردند.

امروز هم تکلیف «معرفت دین» و تلاش در این راه، وظیفة هر مسلمان است.

پیامبر خدا(ص) فرموده است: «اُفّ لکل مسلم لایجعل فی کل جمعة یوما یتفقه فیه امر دینه و یسأل عن دینه؛ وای بر هر مسلمانی که روزی را در ایام هفته اختصاص به این نمی دهد که در آن به ژرف نگری و پرسیدن از دین خود بپردازد؟!»

از امام صادق(ع) نیز چنین روایت شده است: «لو اتیت بشابّ من شباب الشیعة لا یتفقة لأدبتة؛اگر جوانی از جوانان شیعه را نزد من آورند که دین شناس نیست، او را ادب می کنم.»

در روایت دیگری، امام آرزو می کند که: کاش بالای سر اصحاب من تازیانه و شلّاق باشد تا در حلال و حرام الهی دین شناس بار آیند.

این کلمات گهربار، اهمیت بسیار و نقش کلیدی دین شناسی را در رسیدن به رضای خدا و عمل بر محور تکلیف، می رساند، که آن امام رئوف و مظهر رحمت و عطوفت، هم سخن از ادب کردن جوانان بی خبر از دین دارد، هم آرزوی این که با زور هم که شده، پیروان اهل بیت در مسائل دینی آگاه و بصیر باشند.

دین چیست؟

انسان در چگونه زیستن، از یک سلسله معیارها، مقرّرات و اصول پیروی می کند. مجموعة برنامه های علمی و اعتقادات قلبی و شیوة زیستن که برمبنای فرموده ها و خواسته های خداوند باشد، «دین» نام دارد. از این رو به آن چه که پیامبران الهی از سوی خداوند می آورند و مردم را به آن فرا می خوانند (چه در مرحلة عقیده، چه عمل) دین گفته می شود. «دین»، آیین و مقرّراتی است که آفریدگار برای انسان ها قرار می دهد که شامل اصول دین و فروع دین می شود.

اصل معنای دین، اطاعت و پاداش است و به معنای ثانوی در مورد «شریعت» به کار می رود، چون دین و شریعت هم، نوعی انقیاد و فرمانبرداری است. در روایات اسلامی هم در تفسیر و تحلیل دین، به مفهوم پذیرش و تسلیم و طاعت اشاره شده است. به تعبیر امیرالمؤمنین(ع): «اصل الدینِ شجرة اصلها التسلیم و الرضا؛ اساس و ریشة دین، درختی است که ریشه در تسلیم و رضا دارد.»

از این رو برای رسیدن به آیین خدا پسند و زندگی منطبق با خواسته های آفریدگار، ابتدا باید «دین» را شناخت، در مرحلة بعد شناخت آن چه انسان را از دین خارج می کند و به وادی طغیان و عصیان می کشاند، ضروری است. کسی می تواند مدعی زندگی مکتبی و متدینانه باشد که برای شناخت دین، تلاش کرده و به این «معرفت ناب» رسیده باشد.

شناخت های بسیار و علوم متفاوتی میان مردم رایج است، ولی راستی کدام معرفت و آموزش، حیاتی تر و مهم تر است؟

امام کاظم(ع) می فرماید: «وجدتُ علم الناس فی اربع: اولها ان تعرف ربک، و الثانیة ان تعرف ماصنع بک، و الثالثة ان تعرف ما اراد منک، و الرابعة ان تعرف ما یخرجک من دینک؛ همة دانش مردم را (خلاصه شده) در چهار چیز یافتم:

اول: آن که پروردگارت را بشناسی؛

دوم: آن که بدانی با تو چه کرده (و چه نعمت هایی به تو داده است)؛

سوم: آن که بدانی از تو چه خواسته است؛

چهارم: آن که بدانی چه چیزی تو را از دینت خارج می سازد.

این چهار نکتة مهم، اصول کلی و ریشه ای دین شناسی است که در «خداشناسی»، «نعمت شناسی»، «وظیفه شناسی» و «راه شناسی» خلاصه می شود.

در کلام دیگری از آن حضرت نقل شده است: «اول الدین معرفته و کمال معرفته التصدیق به؛ سرآغاز دین، خداشناسی است و کمال شناخت او، پذیرفتن و تصدیق اوست.»

اینفوگرافی به مناسبت ولادت حضرت علی اکبر و روز جوان